Selamlar, Benim için bir teknoloji seçmek, sadece hız testlerine veya popülerlik anketlerine bakmak demek değil. Aslında biraz da güven duygusu arayışı demek. Bir projeye başlarken, o sistemin beni yarı yolda bırakmayacağını, beklenmedik sorunlar çıktığında çözüm bulabileceğim geniş bir topluluğun olduğunu bilmek isterim. Next.js, bu güven hissini veriyor. Büyük bir ekosistemin parçası olmak, yalnız çalışmanın getirdiği omuzlardaki yükü azaltıyor.

Next.js'i kullanmamın teknik nedenlerini bir kenara bırakırsak, asıl duygusal karşılığı "hız" kelimesinde yatıyor. Ama bu hız, sadece kodun çalışma hızı değil. Geliştirme hızı. Bir blog sitesi yaparken ya da küçük bir e-ticaret denemesi kurarken, projeyi sıfırdan kurmak, ayarları yapmak bazen saatler sürebilir. Next.js, bu süreçleri o kadar standartlaştırıyor ve kolaylaştırıyor ki, ben daha çok projenin asıl işlevine, yani kullanıcıya sunacağım değere odaklanabiliyorum. Routing (yönlendirme) gibi temel şeyleri düşünmek yerine, "Kullanıcı deneyimini nasıl daha iyi yaparım?" sorusuna zaman ayırabiliyorum. Bu, benim için çok değerli bir konfor alanı.

Bir de şu SEO (Arama Motoru Optimizasyonu) meselesi var ki, bir blog sitesi için hayati önem taşıyor. Yazdığım içeriklerin, birilerinin arama yaptığında karşılarına çıkmasını istiyorum. Next.js'in sunduğu Server-Side Rendering (SSR) veya Static Site Generation (SSG) gibi özellikler, teknik detaylar olsa da, benim için anlamı şu: "İçeriğimin görünürlüğünü artırmak için ekstra bir mücadele vermeme gerek kalmıyor." Bu, sanki bir araç, ben fark etmeden motoru otomatik olarak en iyi ayara getirmiş gibi hissettiriyor. Bir yazılımcı olarak bu tür "otomatik iyi sonuçlar" görmek, büyük bir motivasyon kaynağı.

Sonuç olarak, projelerimde Next.js'i kullanmamın sebebi ne bir popülerlik sevdası ne de piyasanın dayatması. O, bana güvenilir bir temel sağlıyor, sıkıcı başlangıç ayarlarından kurtarıyor ve yazdığım içeriğin veya kurduğum uygulamanın görünürlüğünü artırmak için beni destekliyor. Bu, sadece bir teknoloji değil; yaratıcılığımı daha rahat ifade edebileceğim, sadeleştirilmiş bir geliştirme deneyimi demek. Ve bu sadelik, karmaşık yazılım dünyasında aradığım en büyük lüks.

Yazılımla uğraşan herkesin bir noktada kendine sorduğu bir soru vardır: "Bu iş için en doğru araç hangisi?" Benim de son zamanlarda elim hep aynı çatala gidiyor: Next.js. Bu tercihi bir "teknik üstünlük manifestosu" olarak değil, projelerimde yükümü hafifleten ve bana nefes aldıran bir dostu anlatır gibi paylaşmak istiyorum.

💻 Bir Araç Seçimi ve Yükün Hafiflemesi: Projelerimde Neden Next.js Var?

Selamlar, 
Öncelikle bu yolculuğa tek başıma çıkmadım. Duolingo’dan aldığım kurs, işin yapı taşlarını oluşturuyor. Ama asıl ilginç olan, yanımda iki dijital asistanım var: ChatGPT ve Gemini. Onlarla kendime haftalık, aylık hedeflerden oluşan, altı aylık bir çalışma planı belirledim. Bu, kulağa çok organize geliyor, değil mi? İşte ilk zorluk da tam burada başlıyor: Mükemmel planın ağırlığı.

Gündelik hayatın akışında, o titizlikle hazırlanmış planın bir gün gerisinde kaldığımda hissettiğim o anlık başarısızlık duygusu, beni tümden durdurma gücüne sahip olabiliyor. Bir sonraki gün o eksik saati telafi etmeye çalışmak, öğrenmeyi keyifli bir keşiften, bitirilmesi gereken bir göreve dönüştürüyor.

İkinci büyük zorluk ise, sistemlerin sunduğu kusursuzluk. Duolingo'da cevap her zaman ya doğru ya da yanlış. ChatGPT ve Gemini ise, dil bilgisi kurallarını bir makine gibi, pürüzsüzce açıklıyor. Oysa gerçek dilde durum böyle değil. Ne zaman ki ilk defa bir Almanca metin okumaya kalktım, ne Duolingo’nun renkli görselleri ne de yapay zekanın net tabloları bana yardımcı olabildi. Kelimeler, cümle içinde farklı anlamlara bürünüyor, dil bilgisi kuralları bir anda esnekleşiyor. Kitaptaki o der, die, das karmaşası, dijital ortamdaki o kadar düzenli değildi.

Bu durum, bana bir şeyi fark ettirdi: Yapay zekalarla çalışmak harika, çünkü anında geri bildirim sağlıyorlar ve müfredatı kişiselleştiriyorlar. Ama bu aynı zamanda bir güvenlik ağı yanılsaması yaratıyor. Onlarla konuşurken kendimi çok akıcı hissedebiliyorum; çünkü hatalarımı anında düzeltiyorlar. Fakat telefonu kapatıp gerçek bir metne döndüğümde, elimden o değnek alınmış gibi sendeliyorum.

Şu anki hissim, devasa bir bilginin okyanusunda, elimde sadece bir kova olduğu. Altı aylık periyodun sonunda nerede olacağımı bilmiyorum. Belki de bu yolculuğun en büyük dersi, bir dili öğrenmenin, sadece gramer kurallarını ezberlemekten ibaret olmadığını, aynı zamanda hata yapma cesareti göstermek ve o mükemmel planın dışına taşma özgürlüğünü kabullenmek olduğunu anlamak.

Bu altı aylık macerada, yaşadığım zorlukları ve o küçük "başarı anlarını" zamanla paylaşmaya devam edeceğim. Kimseye Almanca öğretmek gibi bir iddiam yok; sadece bu dijital çağda bir dil öğrenmeye çalışan, sıradan birinin deneyimlerini içtenlikle aktarmak istiyorum. Belki de bir gün bu yazıyı okurken, ilk başta yaşadığım zorluklara tebessüm edeceğim.

Şimdilik mücadeleye devam.

Almanca öğrenmeye başladım. Bu cümle, kulağa ne kadar basit gelse de, arkasında altı aylık bir periyoda yaydığım, büyük bir planlama ve hatta biraz da endişe saklıyor. Bir blog yazarı olarak, bu süreci şimdiden yazmak, "başardım" demek için değil, aksine yolun başında yaşadığım o küçük ve can sıkıcı zorlukları not düşmek için bir ihtiyaç gibi geldi.

Bir Dil Öğrenme Yolculuğunun İlk Altı Ayı: Dijital Değneklere Tutunarak

Geçen gün bir yapay zeka asistanına, "Bana nasıl daha iyi blog yazabileceğimi anlatır mısın?" diye sordum. Soruyu yazarken bile için için "Acaba bu kadar kişisel bir şeyi anlatmak doğru mu?" diye düşündüğümü fark ettim. Bu küçük anı, aslında hepimizin yaşadığı büyük bir ikilemi yansıtıyor: Her şeyimizi paylaştığımız bu dijital varlıklara ne kadarını anlatmalıyız?

Bir yazılımcı olarak yapay zekaların nasıl çalıştığını anlamaya çalışıyorum. Aslında onlar da tıpkı bizim gibi öğreniyorlar. Nasıl ki biz deneyimlerimizle şekilleniyorsak, onlar da bizim onlara verdiğimiz verilerle gelişiyor. Ama burada ince bir çizgi var: Neyi öğretmek istiyoruz, neyi kendimize saklamalıyız?

Bazen şöyle düşünmeden edemiyorum: Günlük hayatımızdaki küçük sorunları çözmek için kullandığımız bu sistemlere, aslında hayatımızın parçalarını veriyoruz. Mesela bir yemek tarifi sorarken yeme alışkanlıklarımızı, bir seyahat planı yaptırırken tercihlerimizi, bir teknik sorun çözdürürken işimizin detaylarını... Her soru, aslında bizden bir parça.

Bu durum bana şunu düşündürüyor: Veri güvenliği denince aklımıza genellikle şifreler, kredi kartları geliyor. Oysa asıl değerli olan, bu küçük küçük paylaştığımız hayat parçaları olabilir mi? Bir yapay zekaya anlattığımız iş problemleri, danıştığımız kişisel kararlar, paylaştığımız yaratıcı fikirler... Bunların hepsi, bir araya geldiğinde bizi biz yapan şeyler.

Kendi adıma, artık yapay zekalarla konuşurken biraz daha düşünüyorum. "Bu bilgiyi paylaşmak doğru mu?", "Bu detay gerekli mi?" diye kendime soruyorum. Belki de hepimizin yapması gereken, biraz daha yavaşlamak ve neyi neden paylaştığımızı düşünmek.

Aslında yapay zekalarla ilişkimiz, yeni bir komşu edinmek gibi. Zamanla güven inşa ediyoruz, sınırlarımızı öğreniyoruz. Kimi zaman çok şey anlatıyoruz, kimi zaman sadece selamlaşıp geçiyoruz. Önemli olan, bu ilişkide kendi sınırlarımızı koruyabilmek.

Son düşüncem şu: Belki de yapay zekalara ne verdiğimizden çok, neden verdiğimizi sorgulamalıyız. Her paylaştığımız veri, aslında gelecekteki bir öğrenmenin temeli olacak. Bu nedenle, neyi öğretmek istediğimiz konusunda hepimizin daha bilinçli olması gerekiyor.

Yapay zekalara her soru sorduğumuzda, aslında onlara kendimizden bir parça veriyoruz. Peki bu dijital günlüğümüze yazdıklarımız, bir gün bize karşı kullanılabilir mi? Gelin, veri güvenliği denince aklımıza gelmeyen bu küçük sırları birlikte düşünelim.

Yapay Zeka ve Biz: Anlattıklarımız, Verdiklerimiz

Selamlar. Bugün konuşmak istediği önemli (bence tabi) bir konu var.. Serverless Freelance Pazarı.

Kariyerinin bir noktasında "acaba o sekiz saatlik ofis döngüsünü kırabilir miyim?" diye düşünenler, kaçınılmaz olarak Fiverr ve Upwork gibi platformların önünden geçiyor. İlk izlenim, genellikle yoğun bir DDoS saldırısı altındaki sunucu gibi hissettiriyor: aşırı yük, gürültü ve herkesin fiyat kırma telaşı. O ilk teklif için harcadığımız o "Connect" birimleri, bazen cüzdanımızdaki son kripto parayı bilinmeyen bir altcoin'e yatırmak kadar stresli gelebiliyor. Oysa bu, sadece bir yatırım. Bu süreci, doğru parametrelerle (iyi bir teklif, sağlam portföy) çağrıyı yaparsanız, beklediğiniz JSON objesi (iş) geri dönecek bir API çağrısı gibi düşünmek gerekiyor.

Benim için bu freelance modeli, kendi kariyerinizin Dağıtık Sistemi haline gelmesi demek. Geleneksel işler tek bir sunucuya, tek bir patrona bağımlılıkken, freelance bu bağımlılığı kırıp mikro servis mantığıyla çalışma özgürlüğü sunuyor. Bu, sistemin bir müşteriyle işiniz bitse bile çökmemesi anlamına geliyor. Başka bir iş akışı hemen devreye giriyor. En önemlisi, gereksiz toplantılar ve bürokrasi ortadan kalkınca direkt olarak koda ve sonuca odaklanmak mümkün hale geliyor.

Kimsenin size gelip "Sen tam bir süper satıcısın!" demesini beklemeyin. O binlerce yorumu olan profiller de bir zamanlar sıfırdan başladı. Benim size bir uyarım değil, sadece bir gözlemim var: O ilk projeyi kâr için değil, salt latency'yi düşürmek için alın. Hızlıca, temiz bir iş çıkarın. O ilk 5 yıldız yorumu, sizin kendi kendinize verdiğiniz imzalı bir SSL sertifikası gibidir. Artık güvenilirsiniz ve bu, fiyat kırma oyununun ötesinde bir değer taşır. Eğer şu an o ilk teklif butonuna basmakta tereddüt ediyorsanız, unutmayın: Koddaki en büyük hata, hiç yazılmamış olandır. Bu iş modelinde de en büyük hata, hiç denenmemiş olandır.

git commit -m "Initial Freelance Setup" yapın ve bu serüvene başlayın.

Sıradaki build başarılı olsun! Aziz

Fiverr ve Upwork gibi freelance platformlara adım atarken hissedilen o başlangıç korkusunu konuşuyoruz. Rekabetçi piyasada başarılı olmak için yazılımcıların kendi güvenilir sistemlerini nasıl kuracaklarına dair mütevazi bir bakış açısı.

Connect Harcamak mı, Cache Miss mi? Freelance'e Giriş

Selamlar,

Geçenlerde bir arkadaşımla sohbet ederken, yazılım dünyasında hayatta kalmanın aslında biraz da denge kurmakla ilgili olduğunu konuştuk. Bu sohbet sırasında aklıma, üniversite yıllarımdan hatırladığım Machiavelli'nin Prens kitabı geldi. Kitabın temelinde yatan "güç ve yönetim" kavramlarının, aslında kod yazarken ve kariyerimizi şekillendirirken de karşımıza çıktığını fark ettim.

Mesela, Machiavelli prensin kendi ordusuna güvenmesi gerektiğini söyler. Bu, bizim dünyamızda şu anlama geliyor: Başkalarının hazır çözümlerine o kadar bağımlı olmamalıyız ki, bir gün o çözüm ortadan kalksa projemiz çöksün. Kendi kodumuzu yazabilme, altyapımızı anlama ve yönetebilme becerisi, en değerli hazinemiz aslında. Bir bulut servisi fiyatını aniden artırdığında ya da bir kütüphane güncellemesi her şeyi bozduğunda, temel bilgimiz bizi ayakta tutacak olan.

Bir diğer ilginç nokta ise aslan ve tilki metaforu. Kod yazarken bazen aslan gibi güçlü ve kararlı olmamız gerekiyor - temiz, sağlam, test edilmiş kod yazmak gibi. Ama bazen de tilki gibi kurnaz olup, "Acaba bu teknoloji gerçekten işime yarıyor mu, yoksa sadece popüler diye mi kullanıyorum?" diye sormak gerekiyor. Bazen teknik olarak mükemmel görünen bir çözüm, pratikte işe yaramayabiliyor çünkü.

En zorlandığım konulardan biri de değişim yönetimi. Yeni bir teknolojiye geçmek ya da eski bir sistemi yenilemek istediğimde, hem alışkanlıklarımdan vazgeçmek zor geliyor hem de etrafımdakileri ikna etmek. Küçük adımlarla ilerlemek, somut sonuçlar göstermek, insanların yeni sisteme güvenmesini sağlamak en iyisi galiba.

Aslında şunu fark ettim: Ne kadar çok deneyim kazanırsam, o kadar az kesin doğrularım olduğunu görüyorum. Her proje, her teknoloji, her ekip dinamikleri farklı olabiliyor. Önemli olan, duruma göre esneyebilmek ve öğrenmeye devam edebilmek.

Belki de Machiavelli'nin bize en büyük katkısı, hayatın ve işin karmaşıklığını kabul etmemizi sağlamak. Her şey siyah beyaz değil, gri tonlar da var. Kod yazarken de, kariyerimizi yönetirken de bu gerçeği unutmamak en iyisi.

Saygılarımla,
Aziz

Kod yazdığımız her proje, üzerine titrediğimiz bir toprak parçası gibi. Değişen teknolojiler, rakip framework'ler ve biriken teknik borçlarla mücadele ederken, aslında hepimiz kendi küçük dünyalarımızın prensleri oluyoruz.

Bu beni düşündürdü: Belki de başarılı olmak, sadece teknik bilgiden değil, bu küçük krallığı nasıl yönettiğimizden geçiyor.


Kod Krallığı ve Prens: Machiavelli'den Yazılımcılara Samimi Taktikler

Merhaba,

Bugün sizinle kod yazarken beni nelerin sardığından, hangi seslerin bana eşlik ettiğinden bahsetmek istiyorum. Çünkü zamanla fark ettim ki, iyi kod yazmak sadece teknik bilgiyle olmuyor, biraz da kendine özgü bir dünya kurmaktan geçiyor.

Müzik konusunda sanırım biraz karışık bir zevkim var. Bir yandan Depeche Mode'un o minimalist synth'leri arasında kaybolurken, bir yandan da Hilal Cebeci'nin "Kapına İpe İpe"siyle kendime geliyorum. Korn'un sert gitarlarından Queen'in epik şarkılarına, oradan İsmail YK'nın "Bambaşka Biri"ne uzanan bir yolculuk bu. Spotify'ın benim için oluşturduğu playlist'lere baksam, eminim ki kendisi de şaşırıyordur.

Ama itiraf etmeliyim ki, Mustafa Keser'in "Yar Gelecek" klibinin bende ayrı bir yeri var. O klipte, sevdiği gelecek diye evi baştan aşağı boyayan adamın samimiyeti, bana kendi işimi yaparken hissettiklerimi hatırlatıyor. Müşteri demo'su gelecek diye kodu baştan aşağı düzenlemek, aslında o heyecanı biraz anlatıyor sanki.

Zamanla fark ettim ki, farklı işler için farklı müzikler dinlemek bana iyi geliyor. Yeni bir şeyler yaratmaya çalışırken Depeche Mode dinlemek, karmaşık bir hatayı çözmeye çalışırken Korn'u açmak, tasarımla uğraşırken daha hafif şeyler dinlemek... Acil bir iş yetiştirmem gerektiğinde ise Queen'in "Under Pressure"ını açıyorum.

Sabahları bilgisayarın başına geçtiğimde, ilk iş bir bardak çay alıp kısa bir müzik molası veriyorum. Bazen Mustafa Keser klipleri izliyorum, bazen de sadece müzik dinliyorum. Sonra kendime göre uyarladığım bir çalışma düzenine geçiyorum: 25 dakika kod yazıp, 5 dakika müzik dinliyorum. Bazen öyle oluyor ki, "Yar Gelecek" klibi defalarca bitip başa dönüyor ama ben fark etmiyorum.

Evdeki çalışma köşemde mekanik klavyemin sesi, iki monitör ve hep taze demlenmiş bir bardak çay var. Telefonu sessize alıp, müziğin sesini biraz açıyorum ve kendimi koda bırakıyorum. Bazen "Allı Turnam" eşliğinde React component'i yazdığım oluyor, bazen de "Bambaşka Biri" çalarken bir bug'ın çözümünü bulduğum.

Sanırım herkesin kendine özgü bir çalışma şekli var. Kimi lo-fi dinliyor, kimi klasik müzik. Benimki biraz karışık oldu galiba - Anadolu rock karışımı 80'ler synth'leri ve biraz da Korn. Ama işte, bana böyle iyi geliyor.

Bir sonraki yazıda görüşmek üzere, kendinize iyi bakın.

Aziz

Her ruh halinin, her işin kendine özgü bir müziği var. Kimi zaman minimalist synth'ler yaratıcılığı tetikliyor, kimi zaman Anadolu rock'ın sıcaklığı ilham veriyor. Önemli olan, o an neye ihtiyaç duyduğumu hissedebilmek.

Kod Yazarken Dinlediğim Müzikler ve Productivity Sırlarım

Geçenlerde eski dosyalarımı karıştırırken 2016'da yazdığım bir jQuery kodu buldum. Bir butona tıklayınca bir div'i gizleyip göstermek için yazdığım 50 satırlık kodu görünce, "yuh be, o günlerden bu günlere..." diye mırıldandım. O zamanlar her şeyi elimle yapıyordum - DOM'la uğraşmak, state'i takip etmek, event'leri yönetmek... Hepsi ayrı bir maceraydı.

React'ı ilk duyduğumda itiraf edeyim, biraz burun kıvırdım. "Virtual DOM da neyin nesi?" diye düşündüm. Ama merak, beni küçük bir projede denemeye itti. İlk functional component'imi yazdığımda hissettiklerimi tarif etmem zor. Sanki daha önce taşlarla oynuyormuşum da, birisi bana legoların büyüklerini vermiş gibiydi.

Sonra fark ettim ki React, sadece kod yazma şeklimi değiştirmiyor, düşünme şeklimi de değiştiriyor. Artık "şu olunca şu olsun" demek yerine, "bu nasıl bir şey olsun" diye düşünmeye başladım. Bu değişim, her şeyi alt üst etti.

İlk büyük projemde karmaşık bir form yapmam gerekti. Eskiden olsa her input değiştiğinde her şeyi tek tek güncellerdim. React'ta ise state'i değiştirdim, gerisini o halleder sandım. Meğer o kadar da kolay değilmiş! İlk zamanlar state'leri nereye koyacağımı şaşırdığım anlar oldu. "Acaba bu state burada mı dursa, yoksa şurada mı?" diye düşünmekten kafayı yediğim günleri unutamam.

Şimdi portfolyo siteme bakıyorum da, her şey component olmuş. Header, menü, proje kartları... Hepsi ayrı ayrı duruyor. Yeni bir proje eklemek için yeni bir component yapıyorum ama bazen "Acaba bunu daha mı iyi yapsam?" diye saatlerce düşündüğüm oluyor.

Geçenlerde bir müşteri sitesinde, aynı modal'ı farklı yerlerde kullanmamız gerekti. "Harika!" dedim, "React işte!" Ama sonra modal'ın her yerde aynı görünmesi gerektiğini fark ettim. Style'ları birleştirmek, prop'ları ayarlamak... Bazen React'la dans etmek, sandığımdan daha karmaşık olabiliyor.

React zamanla bana şunu öğretti: Ne kadar çok bilirsem, o kadar az bildiğimi fark ediyorum. Her öğrendiğim yeni özellik, aslında bilmediğim daha neler olduğunu gösteriyor.

React 18 ve yeni özelliklerle daha hızlı uygulamalar yapabiliyoruz ama bazen eski alışkanlıklarımız bizi yakalıyor. "Acaba bunu eskisi gibi mi yapsam?" diye düşünmekten kendimi alamadığım anlar oluyor.

Bazen yeni framework'lere bakıyorum, hepsinin ilginç yanları var. Ama sonra dönüp React'a bakıyorum, hala beni şaşırtmaya devam ediyor. Sanırım aralarında bir dostluk oluştu. Bazen onu anlamakta zorlansam da, sonunda hep beraber güzel işler çıkarıyoruz.

Kim bilir, belki bir gün başka bir framework beni daha çok heyecanlandırır. Ama şimdilik React'la yolumuz beraber devam ediyor. Tıpkı eski bir dost gibi - bazen canımızı sıksa da, vazgeçemiyoruz.


React'la tanışmam aslında küçük bir isyanla başladı. "Virtual DOM da neymiş, bunu ben daha iyi yaparım" diye düşünmüştüm. jQuery'yle her şeyi hallederken, neden böyle bir karmaşıklığa ihtiyaç olsun ki?

React 10 Yaşında: Frontend'de Bir Devrimin Hikayesi ve Bize Mirası

Bugün sana kod yazarken beni nasıl bir ses dünyasının sardığından bahsetmek istiyorum. Çünkü bence herkesin kendine özgü bir çalışma ritmi var ve ben de yıllar içinde kendi ritmimi buldum.

Aslında müzik zevkim oldukça karışık. Bir anda Depeche Mode'un o elektronik melodilerinde kayboluyorum, sonra hemen ardından İsmail YK'nın "Bambaşka Biri"siyle kendime geliyorum. Hatta itiraf edeyim, Hilal Cebeci'nin "Kapına İpe İpe"si kod yazarken en sık açtığım şarkılardan biri. İnsan garip hissediyor biliyorum ama bu şarkıdaki ritim bana bir tür odaklanma hissi veriyor.

Ama asıl favorim Mustafa Keser'in "Yar Gelecek" klibi. Klitte adam sevdiği gelecek diye evi boyuyor ya, bazen ben de öyle hissediyorum. Müşteri demo'su gelecek diye bütün kodu baştan yazıyorum, temizliyorum, düzeltiyorum. Samimi heyecanı bana kendimi iyi hissettiriyor.

Müzikle aramdaki bu ilişkiyi zamanla keşfettim. Mesela zor bir bug'ı çözmeye çalışırken Korn dinlemek bana iyi geliyor. Sert gitar riffleriyle birlikte problemlere daha güçlü saldırıyormuşum gibi hissediyorum. Ama tasarım yaparken, CSS'le uğraşırken daha hafif şeyler dinlemek istiyorum.

Çalışma şeklim de buna göre şekillendi. Sabah bilgisayarın başına geçtiğimde önce bir şarkı açıyorum. Bazen Mustafa Keser, bazen Depeche Mode... İlk kahvemi yudumlarken müziğin beni nereye götüreceğini bilemiyorum. Bazen öyle dalıyorum ki koda, şarkının kaç kere bittiğini fark etmiyorum.

Telefonu sessize alıp, kendimi müziğin akışına bırakıyorum. Sesler arasında kod yazmak bana hiç de yalnız hissettirmiyor. Tam tersine, bir ekip çalışması gibi - ben kod yazıyorum, onlar da bana eşlik ediyor.

Belki senin de kendine özgü çalışma yöntemlerin vardır. Belki sessizlikte çalışmayı seversin, ya da farklı müzikler dinlersin. Önemli olan kendimize uyan yolu bulmak bence.

Ben bu yolu buldum gibi - biraz Queen, biraz İsmail YK, bolca da Mustafa Keser'le. Hayat zaten yeterince ciddi, biraz müzikle renklendirmekten kimseye zarar gelmez.

Kendine iyi bak, bir sonraki yazıda görüşmek üzere.